رخت توری ماه را

       تباه کرد       

     من

     بکارت نگاهم را

      به مهر لبانت

     بخشیدم 

چه کسی می گوید:

"بی گناه بردار نمی رود ؟"

من

بسیار گنجشک 

بر دار دیده ام

که گاه

خسته می شود نگاه

از بی انتهایی جاده

سر برمی تابم  مسیر را

که سیر می کند  

با من

بی من

پس در پسِ خود

می بینم خدا را

که چشم دوخته بر من

گرم می شوم  

بی تاب از تب نگاهش 

شتاب می گیرد گام

و راه که دورتر می شود

ازمن

ازجاده

از نگاه ...

 کاغذ را

خط خطی می‌کنم

شعری نمی‌آید

کلافه می‌شوی

باران می‌گیرد 

شعر و ترجمه : طرفی

والإسمنت

يحرسني

 يحرس سجني

الشمس تشد حقائبها

لترحل 

ونصف الأشجار- ايادٍ كثيرة –

 تتوسل اليها لتبقي

والليل   

    يغزو السماء

و يطيح بعرش النهار

 فكل شيءٍ 

أمامي  ينهار

 ألا الجدار

يبقي ليحرسني

 ونصف الأشجار

إمرأة

 يرقص في احضانها الهواء

 زندان :

صفی از آجر 

 و سیمان          

مرا و زندان مرا

 نگاهبان میشود

خورشید چمدانش را می بندد 

 آمادباش رفتن 

و نیمه های درختان  - فراوان دست- 

 دست تکان می دهند 

خورشید را اشاره می کنند 

 دست به دامانش که بماند

وشب 

آسمان را 

 و روز را از تخت 

بزیر می کشد 

 و در برابرم 

همه اشیا فرو می ریزند 

 مگر دیوار 

می ماند تا نگاهبان من باشد 

 و نیمه درختان 

زنی است 

که باد در آغوشش برقص می آید

تقدیر

تیر خلاصی است

نقش بسته 

بر پیشانی آدمی 

باز می گردم

خسته

ازجست و جوی خود

خدا را

به جست و جو می نشینم

نه

می یابم 

خود را

خدا را

و گم می شوم

هر دو را !

بازهم ستاره ها

از لابلای نگاهت دزدیده می شوند

قطره می شوند

می چکند

چکه

   چکه

        چکه

برخاطره خاک

و زمین

که چاک می زند

دل را

سینه را

تا نهال غربت تو را

در خاک کند .

سجده گاه شیطان

خدا بود نه آدمی

که درگاهش کفر است و

شرک .

انقیاد

نه اعتقادش بود 

که انتقاد ،

عصیانی است در پرستش

و بهشت

تبعیدگاه بندگان سربزیر بود 

گوسفندانی که چوپان خویش  را

نه نمی گفتند

و دوزخ تنها ارمغان  آزادگی بود

وشیطان رجیم شد

به جرم  وحدانیت .

وشب

کلاغی است سیاه 

گشوده بال

بر بام خانه ای بی سقف

سکوت ،

سقوط توست .

به اصرار کلام

سلامی باش

در فاصله دو پرانتز.

تنها

سایه های افتاده به خاک

یک نگاه گذرا

وسکوتی

که ناگاه می شکند

میان دو سلام

چقدر ساده می شود

آدمی را فریفت

تکه نانی

دانه سیبی

نفسی تازه و

یک ذره هوا !!

چرا خدایان فکر می کنند 

که عشق، 

مثل نگاه آدم

که گاه گاه ،

بی اختیار و

بی هوا

برسرخی سیب حواء

می افتد

گناه ست !.